هنرهای سنتی شهرستان جم به دلیل دوربودن از مركز وهمچنین نبودن مواداولیه در منطقه، معدود و تنها شامل رشته های زیر است:
حصیر بافی ،عبابافی ، منبت ، گره سازی( گره سازی امروزدیگر رایج نیست ) گلیم ،گبه،قالی و جاجیم و رشته های گلیم و گبه به دلیل اینكه از بازارخوبی بهره مند است فعـــالمی باشد ، اماعبا بافی رو به فراموشی است. سفال گری به دلیل نبودن بودجه كافی در دسترس هنرمندان و دور بودن از مركز از كیفیت خوبی برخوردارنیست .هنرهای سنتی در این منطقه انگشت شمار است، .نقشه هایگبه های صادراتی توسط شركت ها سفارش داده می شود و نقش هایی است كه مورد پســند بازار اروپا است و ریشه در گبه بافی محلی ندارد.

اما بعضی از بافندگان كه نقشهای اصیل را نسل به نسل به خاطر سپرده ا ند و این گبـه هادر خانه هاشان دیده میشود . درقدیم پشم ها و نخهای گبه رنگ نمی شد وبه رنگ طبیعـی خود پشم می بافتند و به آن گبه خود رنگ می گفتند.جاجیم بافی در شهرستان جم به گبه و قالی از بازار اقتصادی خوبی برخوردار نیست اما هنرمندان آنرا برای خودشان می بافند و همینطور اهالی برای جهزیه به فرزندانشان از هنرمندان خریداری می كنند .حصیربافی در منطقه : دستاوردهای هنرمند حصیربافی در اكثر خانه های جم دیده می شود ، اما از قیمت كمی برخوردار است و جواب نیاز هنرمندان رانمی دهد و هنرمندان به ناچار برای كسب وامرار معاش مجبورند به كار دیگری مشغول شوند .عبا بافی : به دلیل اینكه تعداد استادكارها اندك است رو به انقراض است و اكثر هنرمندان آن افراد مسن هستند و نیروهای جوان مایل به فراگیری این صنعت نیست .سفالگری : این رشته در این منطقه بیشتر است و نوآوری در آن مشاهده نمی شود و اكثر همت كارگاه های سفالگری صرف ساختن قلیان می شود ، زیرا هنـرمندان با این دستاوردها امــرار مـعاش می كنند وجز این درآمد دیگری ندارند و غالبا بدلیل اینكه بودجه ندارند ، دست ساخت های آنان نیز تنوع خاصی ندارد ،در صورتی كه همه آنان مشتاقند تاآنچه راكه درذهن دارند دركوره هاشان مشاهده كنند و خلاقیت خویش را در این دستاوردها به معرض نمایش بگذارند .

گبه و قالی :
شاخص ترین محصول صنایع دستی استان بوشهر نوعی فرش بنام گبه است . علاوه برآن بافت انواع قالی و قالیچه در تقاط مختلف روستایی در میان عشایر ساكن در روستاها رایج می باشد .در شهرستان جم بافندگان به دو قشر تقسیم می شوند . یك عده بافندگانی هستند كه مواد اولیه را به سرمایه خوشان تهیه می كنند و می فروشند كه از وضعیت اقتصادی خوبی برخوردارند . قشر دیگر به صورت دستمزدی كار می كنند و مواد اولیه را از سایر منابع تحویل می گیرند . سابقه تاریخی : در هر جاكه دام وجود داشته است ، انسان به كاربرد پشم گوسفند پی برده و بعدها بافت گبه و گلیم درهمان مناطق معمول شده است ، روستای شول قدمت دیرینه در گبه بافی دارد. بعد از آن سرمك ، رود فاریاب ، ده كهنه و غیره

مشخصات یك گبه مرغوب :
۱-دار محكم باشد .
۲-چله كشی به خوبی انجام شده باشد .
۳-گره باید محكم زده شود .
۴-شانه به خوبی زده شود .
۵-نخی را كه بعد از گره زدن می بافند ، به اصطلاح زنجیری ، كه درروستای شول به آن تپ كو می گویند به خوبی بافته شود و روی آن شانه زده شود .

نقوش و رنگهای گبه :
در این منطقه طرح ها بیشتر الهام گرفته از طبیعت است كه در محل زندگی آنان وجود دارد ، مانند نقش بز ، پرنده و درخت كه در قالی و گبه ها دیده می شود . ممكن است به صورت طرح بندی باشد ، یعنی یك قطعه از طرح در سر تا سر فرش چه در طول چه در عرض تكرار شده باشد . طرح هندسی هم در بافته ها یشان دیده می شود گبه های این مناطق صادراتی هستند و برای كشورهای اروپایی سفارش می گیرند . گبــه های امروزی با استفاده از طـرح ها و نقش های كه به بافندگان داده می شود آماده می شود و طرح ها اصالت دیرین را ندارند . در گذشته همه گبه ها به رنگ خود پشم بافته می شد و رنگ دیگری نداشت .